Sinds dit seizoen hebben twee van onze zoons besloten om trainer te worden van een E-team van de Boys, de jeugd onder 11 dus. Heerlijk om te horen hoe zij hier mee om gaan! Door de week twee keer trainen, overleg over wie de training gaat uitvoeren, welke oefeningen gaan ze doen, hebben ze de sleutel voor ballenhok enz.
Overleggen of ze op tijd kunnen zijn voor de training, wanneer moet er worden gegeten (ze moeten immers op dezelfde avond zelf ook nog trainen), tussendoor naar huis of niet?
In welk team moet de speler volgend seizoen worden geplaatst, wat zijn sterke/zwakke punten?
Op zaterdagochtend om 7 uur eruit omdat “hun” team dan moet voetballen. Niet één keer heb ik ze horen mopperen omdat ze er zo vroeg uit moeten. Met vorst of regen, het lijkt ze niet te deren! Ze staan er, en zijn na afloop druk om te bespreken wat er goed/minder goed ging. Ze lijken er niet genoeg van te krijgen! En wat leren ze veel, contact met ouders, spelers positief begeleiden, training wel/niet afgelasten en hoe breng je dit in een app!
In de kerstvakantie mochten ze weer opdraven en moesten ook nog fluiten. Maar dan: hoe bepaalde ouders soms kunnen reageren omdat hij in het nadeel van de Boys had gefloten en hoe hij hier mee omging! Dat kwam negatief over.
Dit zijn onze eigen kinderen die iets terug willen doen. Eerder ben ik ook zelf samen met een “jonge gast” leider van mijn zoon geweest! Deze “jonge gast” (mede trainer/leider) was op vrijdag al bezig met de opstelling en de wissels. Zo heerlijk betrokken bij spelers van “zijn “ elftal en wat ze er voor over hebben!
Petje af en respect voor alle trainers/leiders die dit meestal op vrijwillige basis allemaal doen, door de week en in het weekeind! Er komt veel meer bij kijken dan alleen maar een beetje ballen! Als vader/moeder er staan lijkt dat soms al een opgave. Deze pubers/adolescenten doen dit voor een ander en vaak voor niet meer dan voor een AA-drankje!
Mijn respect hebben ze zeker, die van u en jullie ook?