…En doorrrrrrrrrr…
De winsterstop is ten einde en de voorjaarscompetitie is begonnen. We hebben de afgelopen periode gebruikt om te werken aan onze techniek door zaaltrainingen in “Het Punt” te organiseren, we hebben gewerkt aan onze conditie door een bezoekje aan een personal trainer en we hebben de nodige toernooitjes in de zaal gespeeld (en gewonnen). We lijken klaar voor onze entree in de eerste klasse…. Ondanks dat we geen kampioen zijn geworden zijn we stiekem toch wel een beetje trots dat we gepromoveerd zijn naar een klasse hoger. We realiseren ons terdege dat er dan nog wel een schepje bovenop moet, maar we gaan alles geven om dit te bewerkstelligen…..
We spelen onze eerste wedstrijd uit bij Tubantia in Hengelo. Het absoluut prachtige complex geeft een aantal van onze spelertjes het idee dat ze profvoetballer zijn, getuige de uitspraak: “Ik voel me net Christiano Ronaldo” terwijl ze uit de kleedkamers de trap oplopen naar het veld 😉
We beginnen in onze vaste opstelling waarbij we via de zijkanten gebruik willen maken van onze snelheid voorin. De eerste paar minuten gaat het spel op en neer met prima technisch voetbal. Alle ingrediënten zijn aanwezig om er een kwalitatief goede wedstrijd van te maken. De eerste echt grote kans afgevuurd door Thom wordt op een Cassillas achtige manier (met de grote teen dus) door de keeper van Tubantia gekeerd. We zakken langzaam weg wat gekenmerkt wordt door onrustig en ongeduldig spel, en onnauwkeurige passing. Het resulteert ook meteen in de eerste tegengoal in de 5e minuut, welke na een goede redding van Ryan niet afdoende wordt weggewerkt. Niets aan de hand, gewoon doorgaan. Ook wij krijgen goede kansen maar zijn elke keer net niet scherp genoeg in de afronding.
We zijn ondertussen in een fase beland waar het grootste gedeelte van het spel zich afspeelt op het middenveld zonder dat er zich echt grote kansen voordoen. Onze opbouw gaat keer op keer door het midden, wat na de zoveelste keer mis gaat. We verliezen de bal op het middenveld door te lang met de bal aan de voet te lopen in plaats van deze te passen. De tegenstander rekent hier gedecideerd mee af. We staan dan 2-0 achter. Doen de Boys helemaal niets, denken jullie ? Nou echt wel, Luuk trekt de bal na een goede rush aan de rechterkant strak terug op de spreekwoordelijke 16-meter en Maxim schiet de bal prima binnen. 2-1 in de 13e minuut en de aansluiting is een feit zou je denken…
De paar minuten die volgen zijn bepalend voor het verloop van de rest van de wedstrijd. Na een foutje in de verdediging waarbij de communicatie niet helemaal lekker loopt schiet Tubantia de 3-1 binnen. We trappen opnieuw af en omdat we uitverdedigen door het midden wordt de bal simpel opgepikt en staat het 4-1. We hebben moeite om ons te herpakken en de druk blijft. Als Ryan dan de bal niet helemaal onder controle kan krijgen en we binnen drie minuten drie tegendoelpunten moeten incasseren is het eigenlijk al een gelopen race. Stand is 5-1 en we hebben een kwartier gespeeld. We krijgen nog een grote kans via Maxim, maar het boogballetje wordt nog net naast getikt door de keeper van Tubantia.
We gaan rusten met een stand van 5-1. In de rust proberen we elkaar nog moed in te spreken door er in de tweede helft volle bak voor te willen gaan. Niets van dit alles, het lijkt wel alsof we onder stroom staan. We passen slap en onnauwkeurig, grijpen niet in en de eerste aanname is ook een dingetje aan het worden.
Het wordt 6-1 na niet voldoende ingrijpen en zo de aanvaller van Tubantia alle tijd te geven om met een hoog schot over Ryan heen te scoren. De 7-1 kennen we uit de eerste helft, want wij blijven maar door die tunnel op de as van het veld spelen en na balverlies is het dan ook alweer raak. De 8-1 wordt binnengeschoten omdat wij drukker zijn om aan de scheidsrechter uit te leggen dat het een ingooi was dan dat we ons om onze voetballende taken bekommeren. (Ja, die bal was over de lijn, maar met een 7-1 achterstand zou dat de minste van onze zorgen moeten zijn) Daarbij komt nog dat in discussie gaan met de scheidsrechter volstrekt onacceptabel is… Moeten we nog maar eens een keer een bespreekpuntje van maken met elkaar… De 8-1 wordt dan ook zonder al teveel moeite hoog over Ryan heen binnengeschoten. Het geluk is ook al niet aan onze kant, want na een schot op de paal, stuitert de bal mooi terug het veld in pardoes voor de voeten van een speler van Tubantia. 9-1 noteren we dan en we gaan het telraam zo maar eens opzoeken, want we komen bijna vingers tekort…
Is het dan klaar vraag je jezelf af? Nee, we pakken op de valreep nog even twee doelpuntjes mee door miscommunicatie en dekkingsfouten. 11-1 is de eindstand en we mogen dan toch wel stellen dat ons debuut in deze klasse op z’n zachtst gezegd geen succes is…
De knop moet om, dat is duidelijk. Misschien hadden we in goeden doen ook niet gewonnen van Tubantia, maar dit spel was beneden alle maat. We gaan de aankomende week hard trainen en dit verlies gauw vergeten. De goede dingen nemen we mee naar de volgende wedstrijd en de slechte dingen gaan we aan werken. Op 3 maart staat de volgende tegenstander op de rol, nl. ATC’65 waarvan we al weten dat ze als satellietclub van FC Twente de nodige kwaliteit in huis hebben. Gelukkig spelen we dan wel thuis, dus misschien dat het thuisvoordeel ons gaat helpen.
Man of the match: Ryan Laarman ! Als je als keeper 11 doelpunten tegen krijgt en je bent toch man of the match, dan heeft iedereen een redelijk goed beeld van het verloop van de wedstrijd 😉 Keep up the good work Ryan !