Een nog ongeslagen Boys nam het deze zaterdag op tegen Den Ham. Onze Hammenaar Matthijn kon weer de kicksen aantrekken, nadat zijn tennis-avontuurtje is afgelopen. Achteraf kun je je afvragen of het verstandig is om een inmiddels geintegreerde Hammenaar op te stellen in een wedstrijd tegen de withemden, maar dat volgt later in dit verslag. We begonnen met goede moed in de volgende opstelling tegen de Sallanders. 1. Jeffrey 2. Freddy 3. Erik 4. Matthijn 5. Justin 6. Gert 7. Han 8. Martin 9. Gerjan 10. Wouter 11. Ronald. Bart, Thijs, Rick, Jelmer en John begonnen op de bank. Voor de wedstrijd hadden we te maken met grote tegenslagen. Het onmiskenbare duo Nieuwlaar was deze zaterdag geminimaliseerd tot een individu, omdat Willem verplichtingen met zijn werk had. Een vreemde gewaarwording voor de groep autisten van het 5e, die direct al van slag waren. Een tweede klap was het niet kunnen spelen op onze steppe, ook wel veld 4 genoemd. Het krijt was op bij de veldploeg blijkbaar. Dat de lijnen ontbraken, bleek later ook in de wedstrijd. Toch was er de eerste 20 minuten geen vuiltje aan de lucht op het kunstgras. Den Ham zakte in en we kregen al snel een goede kans met de onnavolgbare Gert, na een mooie individuele actie. De keeper bleek een sta-in-de-weg deze middag. Dat bleek ook na ongeveer 20 minuten, toen een mooie aanval van ons via voornamelijk Wouter voor de voeten van Han kwam. Zijn schuiver werd gepareerd door de keeper die on-kelderklasse’s snel in de hoek dook. Daarna begonnen we wel te schutteren, door uit de posities te lopen. Dat was koren op de molen van de geniepige Hammenaren die via snelle uitvallen ruimte creëerden om toe te slaan. Voordat we er erg in hadden stonden we bij rust met 0-3 achter. Onze bloedeigen wolf in (blauwe) schaapskleren was op dat moment in geen velden of wegen te bekennen, verdacht…Maar dat kan ook aan gebrek aan ritme en conditie te wijten zijn bij Ponke, daar gaan we maar van uit. Ook waren het geen knipoogjes richting de volledig vrijgelaten spits van Den Ham, hij had last van opspringende rubberen korrels in het oog. Hij was er na afloop net zo kapot van als de rest, dus we gaan nog niet complot-denken. De rest van de ploeg verloor trouwens ook veel duels, die we in eerdere wedstrijden wel wonnen. Han moest nog even mountainbiken ’s avonds en ging alvast 10 minuten voor rust naar de kant, door tegen geel aan te lopen. Na rust probeerden we het nog wel met 5 wissels en kregen we ook kansen. Maar mogelijkheden voor Ronald, Thijs en Gert waren opnieuw een prooi voor de keeper. Smet waren de blessures van Jelmer en Bart. De kruisband van laatstgenoemde toont gelijkenissen met een versleten V-snaar in een motorblok, de spanning is er af. Hopelijk valt de blessure mee en kan de spits dit seizoen nog zijn doelpuntjes meepikken. Over spanning gesproken, Thijs scoorde 10 minuten voor tijd en we gingen nog eens pushen. Helaas werd dit offensief niet beloond met nog meer doelpunten, waardoor we tegen de eerste nederlaag aanliepen van dit seizoen. De karre is, net als wij, terug in het hok gedrukt. Volgende week kunnen we het weer goed maken, dan spelen we uit om 15.15 uur bij Hardenberg ’85.